4 – Wandeldag 3 Kavakli-na Pasayeri - 28,8 km

::: Borden vol met honing, langs schaapkuddes en gezwommen

Om 5 uur klinkt de iman met gebed door de luidspreker van de minaret. Prachtig om zo wakker te worden. De honden zijn meteen stil. Lekker geslapen en ik mag nog een uur blijven liggen. Dat zeggen de meiden naast me ook, die bij het horen van het gebed in gelach uitbarsten en kermend vragen of dit elke ochtend zo is (ja!). Ze hebben ’s nachts de honden gehoord die langs de tenten liepen en hebben niet zo goed geslapen. We hebben het allemaal koud gehad, alhoewel Kya en Sedat niet, zij hebben goede slaapzakken. Ik heb de mijne thuis gelaten in de veronderstelling dat het zomers zowel overdag als ’s nachts erg warm zal zijn. Heb in de nacht joggingbroek en sweater aangetrokken en viel meteen weer in slaap. Frans heeft alleen een binnentent mee en dan komt er wel koude lucht in die je bijna niet kunt warmen met extra kleding of je adem. We gaan na het inpakken van de tenten op pad. Het dorpje slaapt nog terwijl wij bij het winkeltje ontbijten. De bus komt na ‘n uurtje en we nemen afscheid van Kyra, haar reis zit er bijna op en wij beginnen.
Vandaag een prachtige wandeling tussen de zonnebloemen en over graanvelden door met een heldere lucht die je snel verwarmt. Als we een uurtje lopen komt de gendarme er aan. Je raadt het nooit, de auto stopt, portier open, de commandant van gisteren eruit, portier dicht en hij gaat met zijn prachtige zwarte glimmende, gelakte schoenen met ons op pad. Hij vraagt Sedat om verontschuldiging voor gisteravond. We halen onze schouders op en lopen vrolijk door. Er staat een bank in de berm en daar gaan we foto’s maken terwijl er een herder met zijn kudde voorbij komt.
De Gendarme is in het volgende dorp aanwezig. We gaan thee drinken en ondertussen wordt er een film voor ons afgedraaid: herder met een grote schaapskudde loopt langs over de zandweg, kinderen spelen in het zand en wijzen me de weg naar het toilet bij de moskee, de glimmend, gepoetste schoenen van de gendarme is een grote tegenstelling met onze stoffige wandelschoenen, de borden vol met honing aangereikt door een mooie Turk en meteen komt er brood aan om in de honing te dopen, de moestuin die vol trots wordt getoond, en de velen kopjes thee die we drinken.
Dan volgt een nieuw ritueel! Wij staan klaar, de schoenen aan de rugzak op, alle waterflessen vol maar dan wordt de kaart bestudeerd en advies aan de bevolking gevraagd welke weg we het beste kunnen lopen. Sedat (en ook wij) willen zo min mogelijk over asfalt lopen. We gaan verder door de weilanden en over landerijen. Ik krijg een lift van een Vespa en Annemieke wordt achterop een trekker door het hele dorp gereden!
Verder langs een meer waar we roepend en schreeuwend de aandacht proberen te trekken van de voorlopers: het mag niet baten. Wij: Sedat, Madelon Tini en ik gaan hier de grote waterpoel in, ook al staan de koeien verderop in het water. We maken foto’s terwijl we verrukkelijk drijven en poedelen in het warme water. Dit is ruimte, rust en vakantiegevoel. De onderbroeken zijn nat maar als we 2 minuutjes lopen is dat droog. We lopen verder langs een militair terrein niet echt gezellig maar de grond is stevig en van zand dus dat maakt veel goed.
We zijn uitgenodigd door de militairen om op de basis thee te komen drinken en moeten hiervoor door het stadje lopen, we ontmoeten hier de andere van de groep weer en gaan gezamenlijk op pad. Onderweg roept er een restaurantman naar ons en ik denk dat hij wil dat we bij hem komen eten, sorry maar we gaan naar de buren. Hij komt er aan gesneld met een grote tas vol met lekkere kersen voor ons. Op een leeg erf onder een tuinslang spoelen we de kersen schoon, het erf zeiknat achterlatend, de vastgebonden honden vonden dat vast niet erg, ze begonnen meteen te lebberen aan het stromende water.
Bij de militairen ontmoeten we vele kinderen, ze hebben vakantie en Madelon toont vol enthousiame haar goochelkunsten met bal in de sokken. De kinderen hangen aan haar lippen en ze wordt dan ook later gevraagd om ’n nachtje te blijven. Ze vindt het leuk en ook ’n beetje eng maar doet het. Na uitgebreid thee gedronken te hebben en een broodje te hebben gegeten gaan we zonder Madelon op pad. Omhoog lopend naar Buyukgerdelli. Hier veel Turken die in Duitsland wonen en werken en met vakantie zijn in de geboortestreek. Hier krijgen we een telefoontje, de vrouw des huizes is ongerust over de opkomende influenza en heeft liever niet dat Madelon blijft slapen. Ze wordt snel naar ons gebracht en we gaan met de voltallige groep weer op pad en komen voor donker aan in Pasayeri, een vrij hoogliggend, stil dorpje. De mensen zijn vriendelijk, we kopen eten bij een rijdende winkel en mogen in het schooltje die gerestaureerd wordt, slapen. Het stelt niet veel voor, geen licht en water,geen deuren, wel een dak boven ons hoofd en buiten op het schoolplein ligt het stampvol met bouwmaterialen. We kiezen voor ’n lokaal het dichtste bij de buitendeur, in een ander lokaal slapen de bouwvakkers. Eerst de vloer maar eens vegen en de mannen zijn zo vriendelijk om discreet weg te gaan na eerst een emmer vol met water voor ons te halen. We gaan gedrieën naast de emmer staan en om beurten gaat eerst het hoofd, romp en het onderlijf waarna de voeten aan de wasbeurt zijn. We spetteren dat het een lieve lust is op de vloer afgedekt met karton. Je frist er heerlijk van op. Sedat, Yvonne en Wim slapen buiten in de tentjes. Het toilet is naast de moskee en de jeugd lacht ons uit als we die gebruiken. Logisch het is erg vuil en de zeep zonder water moet wel binnen handbereik zijn. Snel ‘n wasje onder de kraan en hup de slaapzak in. Het dorp is al eerder gaan slapen.