11 - Wandeldag 10 Akalan - DurusuPark 22 +4 km
Door: Marjan
Blijf op de hoogte en volg Marjan
05 Augustus 2009 | Turkije, Ankara
::: Prachtige vergezichten, bunkers, ontdekking grot, dwaling door bos én luxe op deze dag
Wakker worden met idee ‘vandaag wandelen’, oh wat lekker dat voeten en darmen het weer doen als nooit tevoren!
Niet iedereen was helaas zo ver, Annemieke is na het ontbijt met taxi én onze rugzakken naar Khadicha en Soraya dichtbij Istanbul gegaan en blijft daar een nachtje. Onze rugzakken worden onderweg gedropt bij een gastvrij adres.
We gaan eerst naar het restaurantje van Julia haar ouders. De tafels en stoelen plaatsten we buiten op de stoep, binnen was het nog te warm voor een uitgebreid ontbijt.
Sedat werd voor de toelichting op de route met ‘n auto naar het einde van het dorp gebracht. We mochten toch verkeerd lopen…
Het was een bijzondere mooie wandeling met vergezichten alsof we boven op de bergtoppen liepen. Op brede zandpaden tussen de bomen door liepen we naar Subashi waar we op het terras aan de thee gingen.
Na inkoop van lekkere broodjes, tomaten en kaas weer op pad, nu met 2 mannen op ’n scooter. Langs oorlogsbunkers, een kolenboer sorteerde de steenkolen naar grootte, tjonge wat een werk en roet, gingen we op zoek naar een grot. En wat voor grot, de ingang verstrikt onder de lianen, wortels van struiken moesten worden weggehakt, poging met de wandelstok, later met een inderhaast gehaalde bijl. Een sensatie om heel langzaamaan de koele luchtstroom te voelen over het bezwete lijf. We moesten naar boven en over boomstroken klimmen en toen kwamen we in de spelonk van de grot. Prachtig, Sedat en Wim begonnen een bijlgevecht als in de oudheid.
Na deze afkoeling vervolgden we het zandpad. Op een gegeven moment was de weg zoek, we moesten een pad rechts volgen en later discusseerden we hierover: het was een afslag te vroeg! Maar het kon uiteindelijk de pret niet drukken, door de struiken heen richting de hoogspanningsdraden, er onderdoor en ten slotte hadden we de draden wel erg rechts zitten en dat was nu ook weer niet de bedoeling. Richting torentje lopen dat eerst recht voor ons en later links van ons op een berg stond. Alleen we kwamen en kwamen er niet. Door de vele bergen met bomen en struiken die ertussen stonden, lukte het niet om die kant op te lopen. We hadden er genoeg van en gingen met zijn 3-en zitten. Sedat liep door maar bij het telefoneren naar hem hoorde we dat ze aan de andere kant van de struiken zaten….
De gps werd opgeladen, de route doorgeseind en na telefonisch beraad met Nederland: ‘jullie zitten één km van een zandpad’ gingen we met kompas richting noorden op pad. Gelukkig, het klopte allemaal.
Over een kronkelend asfaltweg van de ene berg naar de andere. Ja, we zagen een bus rijden en daar een auto. We kwamen in de bewoonde wereld.
Ondertussen was Sinan onze gastheer gebeld, hij zou ons komen halen want het werd laat. Over een schietterrein gelopen en daar kwam hij al aan. We waren vier km van zijn huis verwijderd maar erg blij dat we in de pick-up konden stappen. Lekker achterin, de wind door de haren en stevig vastpakken aan de zijkanten. Prachtige vergezichten over de bergen naar het dal met daar twee langgerekte meren welke we ook overdag tijdens de wandeling hadden gezien.
Een hartelijk welkom in Durusu Park bij Maria en Sinan, waar we smerig en al in het grote zwembad mochten springen. Tini en ik namen geen tijd om de rugzak uit te pakken, hup in het water. Sinan zette een verkoelend drankje op de rand van het zwembad, luxe ten top! Wat een genot was dat zeg. Ik ging Maria helpen in de keuken om het eten te maken, knoflook geperst, komkommer gesneden, salade gemaakt en in de pan geroerd. Ze dekte ondertussen een weelderige tafel op het buitenterras.
Maar eerst met z’n allen op de foto, met achtergrond de berg en het torentje waar we de hele middag naar toe hadden gelopen. Een bijzondere avond met hartelijk mensen, een verrukkelijke maaltijd op een terras met huilende wolven op de achtergrond. Op een gegeven moment belde de wacht bij de poort, de politie kwam eraan om te controleren of we wel echt bij de familie zouden overnachten. We zagen alleen koplampen verschijnen en deze verdwenen weer in het donker van de nacht.
Voldaan van het eten en de warmte doken we het bed in.
Wakker worden met idee ‘vandaag wandelen’, oh wat lekker dat voeten en darmen het weer doen als nooit tevoren!
Niet iedereen was helaas zo ver, Annemieke is na het ontbijt met taxi én onze rugzakken naar Khadicha en Soraya dichtbij Istanbul gegaan en blijft daar een nachtje. Onze rugzakken worden onderweg gedropt bij een gastvrij adres.
We gaan eerst naar het restaurantje van Julia haar ouders. De tafels en stoelen plaatsten we buiten op de stoep, binnen was het nog te warm voor een uitgebreid ontbijt.
Sedat werd voor de toelichting op de route met ‘n auto naar het einde van het dorp gebracht. We mochten toch verkeerd lopen…
Het was een bijzondere mooie wandeling met vergezichten alsof we boven op de bergtoppen liepen. Op brede zandpaden tussen de bomen door liepen we naar Subashi waar we op het terras aan de thee gingen.
Na inkoop van lekkere broodjes, tomaten en kaas weer op pad, nu met 2 mannen op ’n scooter. Langs oorlogsbunkers, een kolenboer sorteerde de steenkolen naar grootte, tjonge wat een werk en roet, gingen we op zoek naar een grot. En wat voor grot, de ingang verstrikt onder de lianen, wortels van struiken moesten worden weggehakt, poging met de wandelstok, later met een inderhaast gehaalde bijl. Een sensatie om heel langzaamaan de koele luchtstroom te voelen over het bezwete lijf. We moesten naar boven en over boomstroken klimmen en toen kwamen we in de spelonk van de grot. Prachtig, Sedat en Wim begonnen een bijlgevecht als in de oudheid.
Na deze afkoeling vervolgden we het zandpad. Op een gegeven moment was de weg zoek, we moesten een pad rechts volgen en later discusseerden we hierover: het was een afslag te vroeg! Maar het kon uiteindelijk de pret niet drukken, door de struiken heen richting de hoogspanningsdraden, er onderdoor en ten slotte hadden we de draden wel erg rechts zitten en dat was nu ook weer niet de bedoeling. Richting torentje lopen dat eerst recht voor ons en later links van ons op een berg stond. Alleen we kwamen en kwamen er niet. Door de vele bergen met bomen en struiken die ertussen stonden, lukte het niet om die kant op te lopen. We hadden er genoeg van en gingen met zijn 3-en zitten. Sedat liep door maar bij het telefoneren naar hem hoorde we dat ze aan de andere kant van de struiken zaten….
De gps werd opgeladen, de route doorgeseind en na telefonisch beraad met Nederland: ‘jullie zitten één km van een zandpad’ gingen we met kompas richting noorden op pad. Gelukkig, het klopte allemaal.
Over een kronkelend asfaltweg van de ene berg naar de andere. Ja, we zagen een bus rijden en daar een auto. We kwamen in de bewoonde wereld.
Ondertussen was Sinan onze gastheer gebeld, hij zou ons komen halen want het werd laat. Over een schietterrein gelopen en daar kwam hij al aan. We waren vier km van zijn huis verwijderd maar erg blij dat we in de pick-up konden stappen. Lekker achterin, de wind door de haren en stevig vastpakken aan de zijkanten. Prachtige vergezichten over de bergen naar het dal met daar twee langgerekte meren welke we ook overdag tijdens de wandeling hadden gezien.
Een hartelijk welkom in Durusu Park bij Maria en Sinan, waar we smerig en al in het grote zwembad mochten springen. Tini en ik namen geen tijd om de rugzak uit te pakken, hup in het water. Sinan zette een verkoelend drankje op de rand van het zwembad, luxe ten top! Wat een genot was dat zeg. Ik ging Maria helpen in de keuken om het eten te maken, knoflook geperst, komkommer gesneden, salade gemaakt en in de pan geroerd. Ze dekte ondertussen een weelderige tafel op het buitenterras.
Maar eerst met z’n allen op de foto, met achtergrond de berg en het torentje waar we de hele middag naar toe hadden gelopen. Een bijzondere avond met hartelijk mensen, een verrukkelijke maaltijd op een terras met huilende wolven op de achtergrond. Op een gegeven moment belde de wacht bij de poort, de politie kwam eraan om te controleren of we wel echt bij de familie zouden overnachten. We zagen alleen koplampen verschijnen en deze verdwenen weer in het donker van de nacht.
Voldaan van het eten en de warmte doken we het bed in.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
