13 -Wandeldag 12 Eyup Moskee - Topkapi Paleis 9 km

::: Sedat heeft zijn tocht volbracht!!

Vroeg op pad lukt vandaag niet, het hoost van de regen, grote druppels waar je echt niet doorheen wilt. We wachten de bui af en storten ons daarna in de wereldstad Istanbul. Wat enig om nu in straten te lopen met veel mensen, heel veel toeristen. Er hangt een goede sfeer en de weg is zo gevonden. Met de bus richting moskee Eyup waar we eerst koffie drinken op een terras. Hier veel stalletjes met kleding, zeepjes en souvenirs. Als we koffie drinken begint het zowaar weer te hozen van de regen. Mooi gezicht en de mensen zorgen wel dat ze onder de luifels blijven staan.
We proberen de moskee in te gaan maar het is enorm druk omdat het vrijdag(gebed) is en we worden in de moskee niet toegelaten. Samen met Tini worden we door een vrouw meegenomen, plein over, schoenen uit, trap op, volle gang met mensen door en dan komen we in een grote kamer met kleden op de grond waar de vrouwen bidden. Er wordt een plekje voor ons vrijgemaakt en we kunnen gaan zitten, kijken en nog eens kijken. Het zit lekker zacht en het geroezemoes is zeer rustgevend. Dit is een ideale plek om tussen zovele mensen tot rust te komen. Jammer dat we niet kunnen blijven. We gaan weer naar benden waar de groep op ons wacht.
Dan begint het lopen door de straatjes van isatnbul. We gaan op pad naar Topkapi paleis, de laatste kilometers voor Sedat. Het wordt een tocht van weemoed en emotie een tocht van afstand en toch proberen bij elkaar te blijven. De stad vraagt, hunkert en krijgt aandacht van mij. Het is moeilijk met zoveel indrukken, geuren en geluiden om bij elkaar te blijven. Khadicha, zij verstaat en spreekt Turks moet lachen om wat de mensen over ons zeggen o.a. die mensen hebben geskied in de bergen! Dat komt door de stokken.
Er is helaas geen tijd meer om de moskee van de sultan, hij heeft het pad van Istanbul naar Wenen vele jaren geleden vóór ons bewandeld. We moeten ons haasten om op tijd in het paleis aan te komen, er staat Sedat een persdelegatie te wachten! Maar eerst nog een versgeperste sinaasappelsap drinken. Niet iedereen heeft geduld om te wachten totdat de sinaasappels geperst zijn en gaan bij de buurkraam een sapje halen.
Dan de laatste meters lopen naar Topkapi Paleis. Voor het paleis worden we al aangesproken de mensen herkennen de groep aan de wandelschoenen, -stokken en misschien wel de uitdossing of de zweetgeur!

De pers verzamelt en dringt om Sedat en vrouw en dochter heen, de toestellen klikklakken weer. Wij zijn moe van de drukte en hitte en ik ga zitten in het gras en word meteen tot de orde geroepen door de bewakers. We krijgen een rondleiding in het paleis aangeboden maar dit wordt verschoven naar de volgende dag. Gelukkig want we zijn te moe en kunnen niets meer opnemen.
Na een uur hebben de journalisten genoeg om er verhalen van te maken en gaan we op een stil plekje wat drinken. Frans spreekt emotionele maar rake afscheidswoorden voor Sedat. Dit is ten slotte het einde van zijn tocht Zandvoort – Istanbul.
Laat in de avond eten we buiten op straat nog een hapje en tijdens dit diner worden er emotionele momenten van de reis met elkaar gedeeld. Een mooi einde van deze dag en van deze wandeltocht!