12 - Wandeldag 11 Durusu Park - Istanbul 28+5 km

::: Door 'n dal langs beekje en gezwommen in groot meer, bijzonder einde van deze dag.

Na een uitgebreid ontbijt en toer door het atelier gaan we verder. Maria loopt mee door het dal. ’s Nachts hebben Sedat en Sinan de route door een prachtig dal voor ons bekeken. We lopen licht en relax het park uit en lopen zo het dal in. Sinan kijkt ons na en brengt ons later de rugzakken.
We volgen de glooiing van het beekje waar bijna geen water meer in zit. We zien een kudde waterbuffels, oude zeg maar antieke auto’s en lopen zo een dorpje in waar de burgemeester ons opwacht met de gemeentestempel voor in het paspoort. Na de thee en voor Sedat een omsingeling van meisjes gaan we samen met Maria verder. Mooie natuur terwijl we door weilanden lopen nog steeds langs een droog beekje, koeien op het pad en later moeten we een modderig stuk oversteken, ja hier gaat Maria de fout in en belandt er middenin. De benen worden in Boaylik met bronwater afgespoeld.
Hier wachten Khadicha, Soraya en Annemieke ons op. Een ontroerend weerzien voor Sedat die zijn familie maanden niet heeft gezien. Nemen afscheid van Maria en Sinan en gaan met de rugzakken naar een terras voor de lunch.
Na het middaguur vertrekken we met z’n allen, Soraya heeft zich erg verheugd om mee te wandelen en schrijft enthousiast het hele avontuur op blaadjes uit de diverse schriftjes en vraagt ons naar de schrijfwijze van de plaatsnamen…. Dan krijgen Sedat en Khadicha eindelijk de tijd om rustig met elkaar te praten, ze lopen achter de groep aan.
We lopen links van een langgerekt meer richting Istanbul en het is de bedoeling dat we deze stad aan het eind van de dag bereiken, ten minste het begin van de bebouwde kom.
In het meer een zwempauze voor mij, Madelon en Soraya, de anderen blijven rustig in de schaduw zitten.
Het loopt licht en luchtig langs het meer, verkeerd lopen kan niet en de grond is met gras, kiezeltjes en zand lekker zacht voor de voeten. Hier zien we mensen bbq-en en worden we uitgenodigd voor een hapje. We hebben helaas geen tijd en lopen door. Het is na 6 uur als we bij een afslag worden opgewacht door een delegatie van het vorige dorp met gekoeld water en blikjes frisdrank. Wat een weldaad en verzorging van de bevolking. Stempel komt te voorschijn om ook dit plaatsje in de sultanstrailpas te plaatsen.
Even is er een consternatie. Frans heeft foto’s gemaakt van de auto met bestuurder van de Gendarme en dat mag niet. De foto’s worden onder toezicht van het toestel verwijderd.
We worden moe en Soraya, Khadicha (ze loopt op zomergympen) en Madelon worden meegenomen in de auto van de Gendarme. Ze wachten ons verder op. De schemering valt en we lopen door naar de wachtenden.
Ondertussen lopen we op een kronkelende asfaltweg en zien in de verte het rotsdorpje waar we willen overnachten. De honden komen op ons af en we houden een vrachtauto aan en jippie we mogen in de laadbak mee. Sedat doet de hondenalarm aan en ze gaan jankend opzij.
Eindelijk we zijn bij de vrouwen, zij snapten niet dat we er zolang over deden, ja het was toch wel zo’n 5 km verder en dat loop je niet in een kwartiertje.
Het is donker en we vragen of de gendarme ons naar Samlar wil brengen. Het ligt nog erg ver weg. Ze doen het niet en nemen afscheid ons in verwarring achterlatend. We berusten erin en pakken de rugzak op en beginnen te lopen.
Hier komt een verrassing: er komt een politieauto aan met plaats voor de hele groep! We worden erin geduwd en we gaan rijden. Door het rotsdorpje waar we volgens de commandant echt niet kunnen slapen, er is geen grond aanwezig voor de tenten. We rijden door de voorsteden van Istanbul, wat een krapte, drukte, mensen, geen asfalt op de weg, en veel getoeter van auto’s, geen lantaarnpalen of andere verlichting dan die van winkeltjes. Ze brengen ons eerst naar een restaurant waar we kunnen eten. Het is bijna gesloten maar wordt voor ons geopend. Eten wordt gehaald, de tafels aan elkaar geschoven en de schalen komen gevuld op tafel. Het is erg lekker maar we zijn vermoeid en begrijpen niet waar we zijn of naar toe gaan. Wacht de politie op ons of zijn ze weg? Als we zijn uitgegeten komen ze te voorschijn en gaan met z’n allen met de drie politiemannen de auto in. Gevuld door het eten worden we lacherig en uitgelaten want we rijden en rijden maar door smalle straatjes. We komen aan bij een stuwmeer waar we thee krijgen van het personeel van de waterleidingvoorziening. Eerst een rondrit over het terrein met uitzicht over het meer, de vissers en de lichtjes van Istanbul. Misschien willen we hier kamperen?? Nee Khadicha gaat dit avontuur zonder extra kleding niet aan. Na jonge kuikentje en theeritueel gaan we de politiebus in. Een wilde rit mét zwaailichten! We lachen want we rijden nu al drie uur rond met zwaailichten en begrijpen dat niet helemaal. We kunnen er beide niets aan doen, zij willen ons helpen, wij durven niet te vragen omdat ze al zoveel geven. Op een gegeven moment worden we afgezet bij een nieuw hotel van Holiday Inn. Te duur vinden we en we gaan weer verder met nog steeds de zwaailichten aan! Dan worden we afgezet bij een taxiverzamelplaats waar de commandant regelt dat de chauffeurs ons moet afzetten voor een redelijke prijs bij een hotel in het centrum van de stad. In de nacht arriveren we waar we vermoeid in slaap vallen in jawel het centrum van Istanbul.