10 - Wandeldag 9 (Saray) Binkilic - Akalan - 32 km
Door: Marjan
Blijf op de hoogte en volg Marjan
04 Augustus 2009 | Turkije, Akalan
=== Gastvrijheid met slaapplek in Akalan. Elektriciteit en douche wordt speciaal voor ons aangesloten.
Vanmorgen zat Wim al smakelijk te eten, gelukkig hij heeft er weer zin in. We besluiten om rustig te ontbijten en daarna vervoer te regelen naar de wandelaars. De receptionist van het hotel brengt ons in een busje naar de 'die-hards'.
Oh mijn hart slaat over als we eerst Sedat zien lopen aan de linkerkant en 200 meter daarvoor Frans. De zon schijnt onbarmhartig, de temperatuur is hoog, het asfalt is zo zacht dat de voetafdruk erin wordt vastgelegd. De mannen hebben een doek om het hoofd geknoopt en ze zien er verhit en moe uit maar zijn blij als ze ons zien. Koel water wordt overgegoten in de bidons en de rugzakken worden met een zucht in het busje gegooid. We gaan met z’n allen de auto in en rijden verder op zoek naar Yvonne. Zij zit ± 2 kilometer verderop bij een kruispunt, rechts van de weg in de schaduw.
Ook zij is blij dat de rugzak in het busje gaat. Tini en Wim voelen zich na de gedwongen rust zo goed om weer op pad te gaan en lopen mee. Wij gaan naar de volgende stop om daar alvast een plekje te regelen.
Bij het theehuis in Akalan worden we gedropt en de rugzakken gaan in een hoek. Snel krijgen we contact en Ahmed biedt gastvrij zijn grasveld aan. We gaan met hem naar zijn huis om te kijken, mooie stek mét hangmat!
Als we terug op het terras zijn komt Julia een vrolijke Turkse van begin 20 ze spreekt enige woorden Nederlands. Ze heeft stage gelopen in België en is gebeld door haar neef om ons te helpen. Even later voegt de burgemeester zich bij ons en we krijgen een leegstaand medisch gebouw aangeboden. Geweldig! Maar ook hier: eerst wil hij het ons laten zien of het goed is. We lopen met hem en nog een mijnheer er heen. Vier kamers met keuken en een apart toilet met douche. De douche moet nog wel even worden aangekoppeld en dat wordt net als de aansluiting op elektriciteit meteen gedaan. Prachtig zeg, wat is dit ongelooflijk, wat een gastvrijheid en een service. We zijn te koning te rijk! De rugzakken worden met een tractor opgehaald en gaan via het raam naar binnen. Voor de inkijk en tegen de zon gaan er kranten voor de ramen. We krijgen zelfs de sleutels van het gebouw. In hoerastemming meteen een sms'je naar de lopers.
Na het uitleggen van de matjes gaan we naar het restaurant van Julia haar ouders om daar wat lekkers te eten daarna de moskee bekijken, fotograferen en om even te rusten in de koelte.
's Avonds zitten we aan het begin van het dorp bij het voelbalveld de groep op te wachten. We eten wat fruit en kijken constant of ze er al aankomen, het wordt wel laat. Om 9 uur is het ten slotte al donker. Eindelijk komen ze iets voor donker aan. Ze hebben genoten van de tocht, van de buffelyoghurt, van de ontberingen en zijn blij dat ze er zijn en zo neer kunnen ploffen. Alhoewel: Yvonne wil persé buiten slapen en zet haar tentje bij het veld op. Niet wetende dat er 's avonds een toernooi tot 12 uur zou zijn. De lampen branden ongenadig op het kleine tentje en de aanmoedigingen worden uitbundig door de dorpsbewoners richting de voetbalteams geslaakt. Erg rustig is het niet voor haar.
We gaan snel naar het restaurant van Julia haar ouders, zij maken een heerlijke maaltijd voor ons en de niet-lopers proeven nu ook de buffelyoghurt maar volgens de 'kenners' is deze niet zo lekker als die van overdag.
Na eerst nog een kijkje bij Yvonne te nemen (ze heeft bescherming van zo'n vijftig mensen) gaan we laat op het slaapmatje.
Vanmorgen zat Wim al smakelijk te eten, gelukkig hij heeft er weer zin in. We besluiten om rustig te ontbijten en daarna vervoer te regelen naar de wandelaars. De receptionist van het hotel brengt ons in een busje naar de 'die-hards'.
Oh mijn hart slaat over als we eerst Sedat zien lopen aan de linkerkant en 200 meter daarvoor Frans. De zon schijnt onbarmhartig, de temperatuur is hoog, het asfalt is zo zacht dat de voetafdruk erin wordt vastgelegd. De mannen hebben een doek om het hoofd geknoopt en ze zien er verhit en moe uit maar zijn blij als ze ons zien. Koel water wordt overgegoten in de bidons en de rugzakken worden met een zucht in het busje gegooid. We gaan met z’n allen de auto in en rijden verder op zoek naar Yvonne. Zij zit ± 2 kilometer verderop bij een kruispunt, rechts van de weg in de schaduw.
Ook zij is blij dat de rugzak in het busje gaat. Tini en Wim voelen zich na de gedwongen rust zo goed om weer op pad te gaan en lopen mee. Wij gaan naar de volgende stop om daar alvast een plekje te regelen.
Bij het theehuis in Akalan worden we gedropt en de rugzakken gaan in een hoek. Snel krijgen we contact en Ahmed biedt gastvrij zijn grasveld aan. We gaan met hem naar zijn huis om te kijken, mooie stek mét hangmat!
Als we terug op het terras zijn komt Julia een vrolijke Turkse van begin 20 ze spreekt enige woorden Nederlands. Ze heeft stage gelopen in België en is gebeld door haar neef om ons te helpen. Even later voegt de burgemeester zich bij ons en we krijgen een leegstaand medisch gebouw aangeboden. Geweldig! Maar ook hier: eerst wil hij het ons laten zien of het goed is. We lopen met hem en nog een mijnheer er heen. Vier kamers met keuken en een apart toilet met douche. De douche moet nog wel even worden aangekoppeld en dat wordt net als de aansluiting op elektriciteit meteen gedaan. Prachtig zeg, wat is dit ongelooflijk, wat een gastvrijheid en een service. We zijn te koning te rijk! De rugzakken worden met een tractor opgehaald en gaan via het raam naar binnen. Voor de inkijk en tegen de zon gaan er kranten voor de ramen. We krijgen zelfs de sleutels van het gebouw. In hoerastemming meteen een sms'je naar de lopers.
Na het uitleggen van de matjes gaan we naar het restaurant van Julia haar ouders om daar wat lekkers te eten daarna de moskee bekijken, fotograferen en om even te rusten in de koelte.
's Avonds zitten we aan het begin van het dorp bij het voelbalveld de groep op te wachten. We eten wat fruit en kijken constant of ze er al aankomen, het wordt wel laat. Om 9 uur is het ten slotte al donker. Eindelijk komen ze iets voor donker aan. Ze hebben genoten van de tocht, van de buffelyoghurt, van de ontberingen en zijn blij dat ze er zijn en zo neer kunnen ploffen. Alhoewel: Yvonne wil persé buiten slapen en zet haar tentje bij het veld op. Niet wetende dat er 's avonds een toernooi tot 12 uur zou zijn. De lampen branden ongenadig op het kleine tentje en de aanmoedigingen worden uitbundig door de dorpsbewoners richting de voetbalteams geslaakt. Erg rustig is het niet voor haar.
We gaan snel naar het restaurant van Julia haar ouders, zij maken een heerlijke maaltijd voor ons en de niet-lopers proeven nu ook de buffelyoghurt maar volgens de 'kenners' is deze niet zo lekker als die van overdag.
Na eerst nog een kijkje bij Yvonne te nemen (ze heeft bescherming van zo'n vijftig mensen) gaan we laat op het slaapmatje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
