6 - Wandeldag 5 Koyunbaba – Pinarhisar – 30,1 km

== Prachtige wandeldag met gebed in de moskee, helder bronwater en gastvrij onthaal in Grieks huis

Rond vijven moet ik plassen en lopende naar een plekje geniet ik van de ochtenddauw, nog even in de slaapzak voordat de wekker gaat.
Om 06.00 uur gaat de wekker, er hangt een donkere lucht. Rustig pakken we de tenten in en ik geniet van een prachtige zonsopgang.
Om 07.00 uur lopen we zonder ontbijt maar met 'n zalige temperatuur. We lopen op nieuw asfalt richting worstendorpje Kizilcikdere waar een jongen met een handkar goede zaken doet, we kopen hem bijna leeg.. lekkere warme broodjes. Verderop gaan we de broodjes in een theehuis nuttigen. Er wordt een tafel op 'n prachtig plekje in de tuin voor ons vrijgemaakt en we eten een gekregen watermeloen. Dit dorpje is beroemd om zijn worsten en er zijn dan ook 6 worstenfabriekjes.
Verder door de landerijen, we missen een dorpje en gaan dan richting watertoren. Het lopen gaat redelijk en iedereen is rustig, waarschijnlijk door de Haman en het lekkere warme eten van gisteren zijn we bijzonder tevreden en rustig. Na een poosje komen we bij de landweg naar Karincak en hier gaan we rusten en drinken.
Op deze vrijdag wil Sedat naar de moskee, we hebben de tijd en gaan met hem mee. De Iman komt voor het gebed boven bij ons vrouwen praten om het een en ander uit te leggen. Tijdens de dienst hebben we lekker op het dikke tapijt gelegen. Koel en rust, de ogen gesloten tijdens het gezang.
De voeten van Madelon verzorgd. Heb zelf op bijna elke teen nu óf een blaar of deze is preventief ingetapet.
De gastvrijheid is ook hier wonderbaarlijk groot. In het dorp is geen winkel of restaurant maar dat weerhoud de mensen niet om een ritje met de auto aan te bieden. Tini en Sedat gaan warm eten halen. Het eten gewikkeld in krantenpapier is om te smullen.
Om 16.00 uur vervolgen we onze weg. We worden door drie jongens van begin 20 weggebracht door de velden, over zandpaden, langs moestuinen, door een beekje en vervolgen ons pad. De lucht wordt donker en we zien in de verte ht slecht weer, het lijkt wel een zandstorm of regenwolk die op ons afkomt. We hebben mazzel er komt op ons alleen 3 druppels en verder niets.
We nemen in het volgende stadje Kaynarca afscheid. Wat een mazzel hier hebben ze onze rugzakken gebracht, deze hoefden we even niet te dragen! In Kaynarca is een mooie heldere waterbron en we vullen hier de flessen. Ik word uitgenodigd door een Nederlandse man om met de groep een kopje thee te drinken, maar we zijn ook uitgenodigd door de zwager directeur Toeristenbureau uit Edirne en we hebben niet veel tijd om voor de avond een slaapplek te zoeken. We worden ontvangen in de binnentuin van prachtig oud (Grieks) huis. Oliebollen, meloen en ander lekkers komt op tafel. We zijn moe en willen eigenlijk de schoenen en sokken uit en gaan liggen. Het gezin is erg gastvrij en vriendelijk, de vrouw des huizes spreekt een beetje Engels. Tegen de schemering gaan we weer. De zwager brengt de rugzakken (mazzel...) naar het stadje en wij gaan door de landerijen en met blaffende honden er ook naartoe. We zijn heel blij met de hondenalarmering die we veelvuldig moeten gebruiken.
Tegen half tien komen we in het stadje Pinarhisar en bij het eerste hotel gaan we naar binnen, onderhandelen over de prijs en vermoeid gaan we slapen.