3 – Wandeldag 2 Edirne – Kavakli - 26 km

:::: Stad uitlopend over asfalt maar na 5 km krijg je zandpaden en prachtige zonnebloemvelden.


Om zeven uur weer een heerlijk ontbijtbuffet. Daarna op pad met motorescorte maar eerst ga ik met Sedat kranten halen. De anderen gaan naar de moskee om deze te bezichtigen. De krantenverkoper heeft het druk, de ene na de andere komt zijn krant halen en wij willen heel veel kranten. Maar alleen die kanten waar Sedat in staat. Als we ons bij de anderen hebben gevoegd gaan we eindelijk (elf uur) op pad. Het weer is mooi 30 graden met een windje. Lopende door de straten van Edirne worden we herkend en enthousiast begroet, vrolijke gezichten en handen gaan omhoog ter ondersteuning van de tocht. Over asfalt en na de bebouwde kom rechts aangehouden (rechtdoor militair terrein), kilo’s druiven gekocht langs de weg komen we aan bij een prachtig zandspoor. Zonder woorden lopen we meteen op dit mooie pad, ook al moeten we op het einde over een brug in aanbouw klimmen. Er zijn nml al een paar mensen van de groep door, ja en dan maar volgen anders raak je elkaar kwijt. Dit wordt tijdens de volgende stop besproken, wachten op een kruising. In Hidir Aga lopen we buiten het dorpje door richting minaret en we gaan hier theedrinken. Als we 10 km hebben gelopen is dat snel maar de maag begint alweer te rommelen. Hier is geen supermarkt maar de burgemeester (die ook op terras van het theehuis zit) biedt aan om naar een tankstation te rijden. Yvonne en Madelon gaan met hem mee om brood, tomaten, kaas en komkommer te kopen. Hier komen de placemats tevoorschijn waar we ons eerst over verbazen maar later tijdens de week is het normaal. We krijgen kranten om op de tafels neer te leggen anders wordt deze beschadigd, het etenswaar gaat er op. De mannen (vrouwen zijn niet te bekennen) kijken vrolijk toe en bieden ons vele koppen thee aan. Ja en als mannen zo vrolijk lachen dan willen we met ze op de foto. Hierna komt er het stempel te voorschijn en gaat de burgmeester alle passen stempelen. Een heel ritueel. Als dank voor de gastvrijheid én de grote plattegrond van het gebied die we mogen meenemen en later hier echt ook op gaan lopen, gaan we in canon het Vader Jacob zingen, dit zullen we nog vele malen herhalen(!). Na deze rustpauze gaan we met de burgmeester op pad, hij wijst ons de weg door het dorp, rechtsaan houden en voorbij de brug (voor de sportvelden) linksaf langs het beekje, voorbij de poel waar koeien waden en drinken gaan we rechts naar een acquaduct met zeven bogen, ontworpen door zowel de bekende architect Sinan. Deze waterweg voorzag heel Edirne van water. Onderdoor en dan een klim. Na slechts 6 km is er weer een theehuis, wel gesloten maar de eigenaar is gealarmeerd en opent de tent. We kopen fris en water. Het wisselgeld wordt door zijn hardlopende zoon gehaald. In het volgende dorpje gaan we weer zitten, het wordt nu wel tijd voor een plekje in de natuur maar Sedat wil dit overleggen met de bewoners. Er komt (wederom) een man aangescheurd in zijn auto, stapt uit en komt pratend in het Engels, direct naar ons toe Toeval of opzet… Hij weet wel een plekje voor ons in het volgende dorp en daar aangekomen heeft hij al geregeld dat we op het grasveldje van een school mogen staan, wel even opruimen want er liggen talloze papiertjes en andere rommel. Snel zetten we de tentjes op, Kyra en Frans gaan een waterbron bekijken en ik ga mijn tanden poetsen en het toilethokje bij de moskee bekijken. Een Frans toilet met er naast een kraan en plastic bakje om door te spoelen. Als we daar staan zien we een groep vrouwen en kinderen naar het veld lopen. We krijgen brood en meloenen aangeboden. Discreet trekken zij snel zich terug. We gaan in een kring brood met tomaat en kaas eten en als dessert de watermeloen. Het smaak goed. Halverwege komt de Gendarme controleren. Ze vragen de paspoorten, Kyra wil de hare niet geven omdat ze de volgende ochtend vroeg weg gaat richting Istanbul en ze weet niet of de paspoorten een nachtje worden ingehouden. Ze tellen en tellen en het aantal personen en paspoorten klopt maar niet. Frans duikt in zijn tent en hoopt dat hij dan niet meegeteld wordt. Op een gegeven moment wordt het zelfs Kyra te veel en geeft haar paspoort. De commandant is niet echt aardig, Sedat legt uit waarom we lopen en hier slapen. Het helpt niet echt.. De zaklamp wordt in onze ogen geschenen want het is na negen ur en dan is het donker. Als ze vertrekken gaan we gauw slapen. De schoenen in de tent (voor het geval de honden die hier loslopen er op gaan plassen) en de rits dicht. Lig nog rustig te luisteren naar de geluiden van Tini en Annemieke die giebelend hun matrasjes uitproberen. De tent staat ’n beetje scheef en ze rollen naar een kant. Als ze stil zijn horen ze ook de honden en hardop vragen ze zich af of er nog wordt geslapen die nacht.