2 - Wandeldag 1 Kapitule- Edirne : 18 km
Door: Marjan
Blijf op de hoogte en volg Marjan
27 Juli 2009 | Turkije, Çukurelma
:::: Vreugdevol weerzien met Sedat en Kyra aan de Bulgaarse grens. Begin van de wandeling met politie-escorte.
Negen uur ontbijt. In de gang ontmoeten we de andere drie wandelaars Wim, Frans en Yvonne. Ze zijn vermoeid, vliegtuig had een tussenlanding in Bodrum(!) en tegen 03.00 uur kwamen ze in het hotel aan. Na een gezamenlijk ontbijtbuffet (erg lekker en uitgebreid) lopen we voor een bezichtiging naar de moskee Selimiye gebouwd door de Ottomaanse en bekendste architect van Turkije, Sinan. Door winkeltjes en via een ronde trappenboog (vreemde ingang) komen we in een prachtig binnenplein.
In de moskee ontmoeten we kennissen van Sedat (wat een toeval) ze zijn onderweg van Den Haag naar het Oosten van Turkije waar familie woont. Hij geeft een briefje mee voor Sedat en geeft samen met de dochters onuitputtelijk en enthousiast uitleg over de moskee en de gebruiken. Heel interessant.
Om 11.00 uur worden we opgehaald door een busje van Toeristenbureau en bij het Cultuurgebouw stappen de journalisten in, richting de grens.
Daar is het wachten, uitstappen en wachten op de gouverneur. In een optocht van politieauto, auto gouverneur, politieauto, busje met de wandelaars en pers en daarachter nog meer politieauto’s gaan we naar het E- gebouw waar de airco vipruimte is.
Enthousiast gegil van ons als we Sedat en Kyra tussen de automatisch geopende deuren zien verschijnen. Sedat is in Turkije! Glimlachend ontvangt hij alle kussen, omhelzingen en staat rustig voor de camera’s met Mats in de hand en de rugzak op. Genietend geeft hij op zijn riem aan de vele (4?) gaatjes die zijn verschoven richting platte buik. Dat plaatje levert veel geklik op. Met enige drang worden we de persruimte in geduwd waar de gouverneur van Edirne, Mustafa Büyük, Sedat en Kyra heel veel opnameapparatuur voor hun neus krijgen en vele vragen worden gesteld door de pers.
Hierna is er een cocktail: vruchtensapjes en koekjes. Sedat heeft door alle gesprekken geen tijd om hier van te genieten maar de andere wandelaars doen zich tegoed aan al dit lekkers!
En hier komt de eerste stempel door de gouverneur in het Sultan’s Trail Pass: Vienna – Istanbul. Meteen komt er een probleempje om de hoek kijken. Door het geplastificeerde papier gaat het vlekken. Dit wordt voor de toekomst opgelost: ander papier, voor nu leggen we er een vloeitje tussen.
In optocht naar buiten voor nóg een foto maar nu bij de Bulgaarse grensovergang naar Turkije.
En daar gaan we op weg voor onze eerste tocht maar voor Sedat is dit het afsluitende stuk ‘n wel heel bijzondere, in zijn geboorteland.
Het is warm en het tempo is rustig. Kan ik even wennen aan de temperatuur die boven de 30 graden C uitkomt. We lopen op asfalt naast de autoweg maar na een aantal km’s ligt er een zandpad in het land. Politiewagens begeleiden ons, stukje rijden, stoppen, wachten op ons en weer stukje rijden. Vraag me af of dit zo blijft, dit vind ík niets.
We keuvelen en luisteren, de tocht gaat zo snel met alle verhalen die we elkaar willen vertellen. Tot aan de lunchstop (ver in de middag) bij een tankstation is een restaurant, er wordt hier heerlijk eten voor ons gemaakt. Kyra en Sedat zijn toe aan een warme hap en bij mij gaat het er ook goed in. De politiemensen drinken wat mee. We gaan met z’n allen, met bediening en nieuw verkregen Turkse vlag op de foto.
Na een tijdje (politiewagens zijn verwisseld voor motoren) eindelijk daar komt een mooi zandpad aan. De motoragenten plukken voor ons pruimen en bramen, erg lekker!
Tegen 7uur komen we in Edirne waar we even de tijd krijgen om ons op te frissen want er moeten groepsbeslissingen worden genomen. Wie beheert de gezamenlijke portemonnee (Yvonne), wie draagt kompas en de Googlekaarten (Wim) wie wil de camera de volgende dag en zo zijn er meer keuzes die gemaakt worden.
Uit handen van Sedat ontvangen we allemaal de Sultans Trail Pass mét stempel. De mijnheer van het toeristenbureau komt kijken hoe het gaat en nodigt ons uit voor een kop thee in de stad. We gaan naar het grote plein bij de moskee. Sedat probeert via hem duidelijke kaarten van de omgeving te krijgen, maar de volgend dag krijgen we bericht dat het helaas niet gelukt is. We moeten het doen met de printjes van Google die Tom (wat ‘n vooruitziende blik!) aan Frans heeft meegegeven. We gaan eten en Sedat regelt een Haman voor ons maar we hebben er geen zin in. Het bedje wacht.
Samen met Madelon nog internetcafé in om de eerste berichtjes op de site te plaatsen. Vreemd genoeg lukt het ons beide niet. Tegen half 12 gaan de oogjes toe.
Negen uur ontbijt. In de gang ontmoeten we de andere drie wandelaars Wim, Frans en Yvonne. Ze zijn vermoeid, vliegtuig had een tussenlanding in Bodrum(!) en tegen 03.00 uur kwamen ze in het hotel aan. Na een gezamenlijk ontbijtbuffet (erg lekker en uitgebreid) lopen we voor een bezichtiging naar de moskee Selimiye gebouwd door de Ottomaanse en bekendste architect van Turkije, Sinan. Door winkeltjes en via een ronde trappenboog (vreemde ingang) komen we in een prachtig binnenplein.
In de moskee ontmoeten we kennissen van Sedat (wat een toeval) ze zijn onderweg van Den Haag naar het Oosten van Turkije waar familie woont. Hij geeft een briefje mee voor Sedat en geeft samen met de dochters onuitputtelijk en enthousiast uitleg over de moskee en de gebruiken. Heel interessant.
Om 11.00 uur worden we opgehaald door een busje van Toeristenbureau en bij het Cultuurgebouw stappen de journalisten in, richting de grens.
Daar is het wachten, uitstappen en wachten op de gouverneur. In een optocht van politieauto, auto gouverneur, politieauto, busje met de wandelaars en pers en daarachter nog meer politieauto’s gaan we naar het E- gebouw waar de airco vipruimte is.
Enthousiast gegil van ons als we Sedat en Kyra tussen de automatisch geopende deuren zien verschijnen. Sedat is in Turkije! Glimlachend ontvangt hij alle kussen, omhelzingen en staat rustig voor de camera’s met Mats in de hand en de rugzak op. Genietend geeft hij op zijn riem aan de vele (4?) gaatjes die zijn verschoven richting platte buik. Dat plaatje levert veel geklik op. Met enige drang worden we de persruimte in geduwd waar de gouverneur van Edirne, Mustafa Büyük, Sedat en Kyra heel veel opnameapparatuur voor hun neus krijgen en vele vragen worden gesteld door de pers.
Hierna is er een cocktail: vruchtensapjes en koekjes. Sedat heeft door alle gesprekken geen tijd om hier van te genieten maar de andere wandelaars doen zich tegoed aan al dit lekkers!
En hier komt de eerste stempel door de gouverneur in het Sultan’s Trail Pass: Vienna – Istanbul. Meteen komt er een probleempje om de hoek kijken. Door het geplastificeerde papier gaat het vlekken. Dit wordt voor de toekomst opgelost: ander papier, voor nu leggen we er een vloeitje tussen.
In optocht naar buiten voor nóg een foto maar nu bij de Bulgaarse grensovergang naar Turkije.
En daar gaan we op weg voor onze eerste tocht maar voor Sedat is dit het afsluitende stuk ‘n wel heel bijzondere, in zijn geboorteland.
Het is warm en het tempo is rustig. Kan ik even wennen aan de temperatuur die boven de 30 graden C uitkomt. We lopen op asfalt naast de autoweg maar na een aantal km’s ligt er een zandpad in het land. Politiewagens begeleiden ons, stukje rijden, stoppen, wachten op ons en weer stukje rijden. Vraag me af of dit zo blijft, dit vind ík niets.
We keuvelen en luisteren, de tocht gaat zo snel met alle verhalen die we elkaar willen vertellen. Tot aan de lunchstop (ver in de middag) bij een tankstation is een restaurant, er wordt hier heerlijk eten voor ons gemaakt. Kyra en Sedat zijn toe aan een warme hap en bij mij gaat het er ook goed in. De politiemensen drinken wat mee. We gaan met z’n allen, met bediening en nieuw verkregen Turkse vlag op de foto.
Na een tijdje (politiewagens zijn verwisseld voor motoren) eindelijk daar komt een mooi zandpad aan. De motoragenten plukken voor ons pruimen en bramen, erg lekker!
Tegen 7uur komen we in Edirne waar we even de tijd krijgen om ons op te frissen want er moeten groepsbeslissingen worden genomen. Wie beheert de gezamenlijke portemonnee (Yvonne), wie draagt kompas en de Googlekaarten (Wim) wie wil de camera de volgende dag en zo zijn er meer keuzes die gemaakt worden.
Uit handen van Sedat ontvangen we allemaal de Sultans Trail Pass mét stempel. De mijnheer van het toeristenbureau komt kijken hoe het gaat en nodigt ons uit voor een kop thee in de stad. We gaan naar het grote plein bij de moskee. Sedat probeert via hem duidelijke kaarten van de omgeving te krijgen, maar de volgend dag krijgen we bericht dat het helaas niet gelukt is. We moeten het doen met de printjes van Google die Tom (wat ‘n vooruitziende blik!) aan Frans heeft meegegeven. We gaan eten en Sedat regelt een Haman voor ons maar we hebben er geen zin in. Het bedje wacht.
Samen met Madelon nog internetcafé in om de eerste berichtjes op de site te plaatsen. Vreemd genoeg lukt het ons beide niet. Tegen half 12 gaan de oogjes toe.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
